Academia del Tango

ΑΡΓΕΝΤΙΝΙΚΟ ΤΑΝΓΚΟ

ΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΧΟΡΕΨΕΙ

Για να χορέψεις tango η μοναδική προϋπόθεση είναι η διάθεσή σου να αγκαλιάσεις και να αγκαλιαστείς, θετική ενέργεια και χαμόγελο.

Σε ό,τι αφορά την ένδυση και την υπόδηση για να μάθει κανείς tango θα χρειαστεί παπούτσια που διευκολύνουν την κίνηση και την ισορροπία. Αυτό σημαίνει ότι θέλουμε τα παπούτσια μας να μην έχουν λάστιχο, για να μπορούν να γλιστρούν στο παρκέ, και για την ντάμα το παπουτσάκι της να εφαρμόζει καλά στο πόδι και να έχει λίγο τακουνάκι. Στα μαθήματα χρειάζεται κανείς να είναι άνετος, χωρίς κάποιο προκαθορισμένο κώδικα ένδυσης. Στις βραδιές αργεντίνικου tango παρ’ όλα αυτά έχει επικρατήσει μια περιποιημένη εμφάνιση.

Καθώς το tango είναι κοινωνικός χορός με ιδιαίτερη έμφαση στην αγκαλιά μεταξύ δύο ανθρώπων, η προσωπική υγιεινή και η καθαριότητα είναι πολύ σημαντικά. Η καθαρή αναπνοή, τα καθαρά ρούχα και ένα όμορφο άρωμα συμβάλλουν στη δημιουργία μιας ευχάριστης αίσθησης στην αγκαλιά και γιατί όχι, στη δημιουργία μιας σαγήνης.

Είναι ένας χορός με αρκετά τεχνικά στοιχεία, αλλά χορεύεται από όλες τις ηλικίες, ενώ για την καλύτερη εκμάθησή του απαιτείται αφοσίωση και μεράκι. Καθώς το tango δεν είναι απλά ένας χορός, αλλά σημαντικό κομμάτι της αργεντίνικης κουλτούρας, για τη βαθύτερη κατανόηση του χρειάζεται κανείς να εξερευνήσει τη μουσική και τους στίχους. Το αργεντίνικο tango έχει έντονο το στοιχείο της κοινωνικοποίησης στα πλαίσια της milonga (βραδιά αργεντίνικου tango).

Μπαίνοντας στον κόσμο του tango, γίνεσαι μέλος μιας κοινότητας που μοιράζεται το ίδιο πάθος και επικοινωνεί με μια κοινή γλώσσα.

ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟ ΤΑΝΓΚΟ

Αναπαραγωγή Βίντεο

Ρίζες

To tango γεννήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα στις λαϊκές γειτονιές του Buenos Aires και του Μοντεβιδέο και προήλθε από συνένωση Ευρωπαϊκών, Νοτιοαμερικανικών και Αφρικανικών στοιχείων και συγκεκριμένα από τους μετανάστες που συνέρρεαν κατά χιλιάδες στο λιμάνι του Buenos Aires ψάχνοντας για μια καλύτερη τύχη.

Χορός

To tango είναι ένα συναίσθημα που χορεύεται, μοναδικό και στιγμιαίο, μια στιγμή ευτυχίας που αιχμαλωτίζεται σε λίγα λεπτά, όσο διαρκεί δηλαδή ένα tango. Αν όμως βιώσεις κάτι τέτοιο έστω και μία φορά, το αναζητάς συνεχώς.

Το σύμβολο του tango είναι η αγκαλιά, και ενώ μπορεί να χαλαρώνει για να γίνουν κάποιες κινήσεις πιο άνετα, πάντα επιστρέφουμε στη ζεστή αίσθηση της πραγματικής αγκαλιάς. Είναι ένας χορός αυτοσχεδιαστικός, με διακριτούς ρόλους για τον καβαλιέρο και την ντάμα, καθώς ο καβαλιέρος με την κίνησή του προτείνει κινήσεις στην ντάμα και νιώθοντας τις αντιδράσεις της, προχωρά στα επόμενα βήματα.

Πρόκειται για έναν μη λεκτικό διάλογο του ζευγαριού ερμηνεύοντας την μουσική. Γιατί, σε αντίθεση με άλλους χορούς, το tango δεν έχει τυποποιημένο βηματολόγιο και φιγούρες, αλλά μάλλον ένα κινησιολογικό λεξιλόγιο. Η ελευθερία που έχουν οι χορευτές στο tango επιτρέπει έναν δημιουργικό αυτοσχεδιασμό ανάλογα με την μουσική, το συναίσθημα, την προσωπικότητα και τον διαθέσιμο χώρο στην πίστα.

Στο tango υπάρχουν διαφορετικά στυλ και τεχνικές. Ο πυρήνας του είναι το κοινωνικό tango που βασίζεται στον αυτοσχεδιασμό, αλλά υπάρχει και το tango escenario που χορεύεται στη σκηνή και συνήθως είναι χορογραφία, η οποία μπορεί να συνδυάζει και στοιχεία από άλλους χορούς.

MILONGA

To Tango σε όλο τον κόσμο χορεύεται σε βραδιές χορού που ονομάζονται Milonga.

Σε μία milonga ακολουθούνται συνήθως κώδικες που αποσκοπούν στο να διευκολύνουν τον χορό, αλλά κυρίως στο να διαμορφώσουν μια όμορφη ρομαντική ατμόσφαιρα, κάνοντας τον χορευτή να νιώθει πως μεταφέρεται σε ένα κόσμο σχεδόν μαγικό, τον κόσμο του tango. Η μουσική είναι κυρίως από τη χρυσή εποχή του tango (1935-1955), όπως διαμορφώθηκε από τις μεγάλες ορχήστρες της εποχής, αλλά συχνά ακούγονται και πιο σύγχρονες συνθέσεις.

Γύρω στο 1990 άρχισε και στην Ελλάδα να αναπτύσσεται ενδιαφέρον για το αργεντίνικο tango, με παράλληλη εμφάνιση των πρώτων δασκάλων στην Αθήνα.

Η Academia del Tango ιδρύθηκε το 2000, αποτελώντας τον πρώτο χώρο αργεντίνικου tango στην Ελλάδα.

Τέλος, το tango δεν είναι μόνο χορός. Είναι μουσική και κουλτούρα, είναι κοινωνικό φαινόμενο, τρόπος ζωής, είναι ποίηση, είναι στίχοι που μιλούν για πανανθρώπινα συναισθήματα γι’ αυτό και προστατεύεται από την UNESCO, ως πολιτιστική κληρονομιά της ανθρωπότητας. Το tango είναι ένας τρόπος να κάνεις νέες γνωριμίες, αλλά και να γνωρίσεις πτυχές του ίδιου σου του εαυτού, με τον πιο όμορφο τρόπο, τον χορό.

ΙΣΤΟΡΙΑ

Το τάνγκο πριν από το 1910

Οι ρίζες του tango είναι πολλές και διαφορετικές με επιρροές από την Ανδαλουσία της Ισπανίας, το Αφρικανικής προέλευσης candombe που παιζόταν με κρουστά, το bel canto και την canzonetta των Ιταλών μεταναστών αλλά και την Ισπανο-Κουβανική habanera. Συγγενή είδη με το tango είναι η milonga και το Αργεντίνικο βαλς (vals criollo).

Τα πρώτα tango παιζόντουσαν από μετανάστες στο Buenos Aires και το Μοντεβιδέο. Μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα, το tango ήταν ευρέως διαδεδομένο στις λαϊκές γειτονιές του Buenos Aires αλλά αντιμετωπιζόταν εχθρικά από την αστική τάξη, γιατί φάνταζε συνδεδεμένο με τον υπόκοσμο και τους οίκους ανοχής. Ο τρόπος που χορευόταν τότε το tango έμοιαζε με το στυλ που σήμερα είναι γνωστό ως canyengue, που χαρακτηρίζεται από το λύγισμα των γονάτων, την κλίση του σώματος προς τα μπρος, την αμοιβαία στήριξη του ζευγαριού και την επαφή στην κοιλιά. Αυτό το στυλ είχε έντονα Αφρικανικά στοιχεία αλλά με την πάροδο του χρόνου υποχώρησε και έδωσε τη θέση του σε ένα στυλ με περισσότερη κομψότητα.

Η πρώτη γενιά των ερμηνευτών tango αναφέρεται σαν η “Παλιά Φρουρά” (Guardia Vieja). Η μουσική παιζόταν με όργανα που μπορούσαν εύκολα να μεταφερθούν: τρίο φλάουτο –κιθάρα –βιολί , με το μπαντονεόν να φτάνει περί τα τέλη του 19ου αιώνα.

Η περίοδος 1910-1920 και η “ταγκομανία”

Η δεκαετία 1910-1920 είναι η περίοδος της διεθνούς «ταγκομανίας». Γύρω στα 1910 το tango άρχισε να χορεύεται έξω από την Αργεντινή, ως ένας καινούργιος χορός της μόδας, από τις αστικές τάξεις, ακόμη και από την αριστοκρατία, πρώτα στο Παρίσι και μετά στην υπόλοιπη Ευρώπη και στην Βόρεια Αμερική.

Η περίοδος 1920-1935 και ο Carlos Gardel

Στην Αργεντινή της δεκαετίας του ‘20 το tango, εν μέρει λόγω της προαναφερθείσας δημοτικότητάς του σε Ευρώπη και Βόρεια Αμερική, βγαίνει από το περιθώριο και γίνεται πλέον δημοφιλές στη μεσαία τάξη.

Ο Carlos Gardel (1890-1935) είναι ο τραγουδιστής που στην Αργεντινή θεωρείται σχεδόν εθνικός ήρωας και συνδέθηκε με τη μετάβαση του tango από μουσική των λαϊκών γειτονιών σε απόλυτα αποδεκτό άκουσμα για τη μεσαία τάξη. Ουσιαστικά δημιούργησε το tango-canción (tango με τραγούδι) τραγουδώντας το 1917 το “Mi Noche Triste”. Έκανε πολλές ηχογραφήσεις και πρωταγωνίστησε και στον κινηματογράφο. Σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα το 1935, στο απόγειο της καριέρας του και αποτελεί τη δημοφιλέστερη προσωπικότητα όλων των εποχών, στο tango.

Διευθυντές ορχήστρας όπως ο Roberto Firpo και ο Francisco Canaro αντικατέστησαν το φλάουτο με το κοντραμπάσο. Τον θάνατο του Gardel ακολούθησε η εμφάνιση διαφορετικών τάσεων στο tango, με τον Anibal Troilo (1914 – 1975) και τον Carlos di Sarli (1903 – 1960) να τείνουν προς την καινοτομία και τον Rodolfo Biagi και τον Juan D’Arienzo να τείνουν προς την παράδοση.

Η Χρυσή Εποχή, 1935-1955

Η “Χρυσή Εποχή” του tango ήταν η περίοδος 1935-1955. Μερικές από τις δημοφιλέστερες ορχήστρες αυτής της περιόδου ήταν του Juan d’Arienzo (1900-1976 γνωστός ως el rey del compás -o βασιλιάς του ρυθμού- για τον έντονο ρυθμό του), του Francisco Canaro (1888-1964) και του Aníbal Troilo (1914-1975).

Ξεκινώντας τη Χρυσή Εποχή και συνεχίζοντας κατόπιν, πολλές ηχογραφήσεις έκαναν και οι ορχήστρες των Osvaldo Pugliese (1905-1995) και Carlos di Sarli (1903-1960). Ο Di Sarli είχε πλούσιο, λυρικό και μεγαλοπρεπή ήχο, τονίζοντας τα έγχορδα και το πιάνο σε σχέση με το μπαντονεόν. Ο Pugliese σταδιακά ανέπτυξε ένα ιδιαίτερο ύφος, με ρυθμική πολυπλοκότητα και δραματικά στοιχεία, γεγονός που έκανε τη μουσική του κατάλληλη περισσότερο για ακρόαση και λιγότερο για αυτοσχεδιασμό στα πλαίσια του κοινωνικού χορού , αλλά την ίδια στιγμή ιδανική για χορογραφία λόγω των δραματικών της στοιχείων.

Η περίοδος 1955-1983, η παρακμή και οι πολιτικές ανατροπές

Το 1955 είναι η χρονιά που στρατιωτικό πραξικόπημα ανέτρεψε τον Juan Peron αλλά και η αρχή μιας περιόδου αστάθειας και επεμβάσεων του στρατού στην πολιτική ζωή που κράτησε ως το 1983. Σε αυτήν την περίοδο οι μεγάλες χορευτικές ορχήστρες παρακμάζουν και το tango παύει να είναι τόσο δημοφιλές αφ’ ενός εξαιτίας της δικτατορίας και αφ’ετέρου εξαιτίας της ανόδου της ροκ και των τζαζ ακουσμάτων. Ο σημαντικότερος συνθέτης του tango μετά την χρυσή εποχή, αλλά και ένας από τους σημαντικότερους όλων των εποχών, είναι ο Astor Piazzolla (1921-1992) του οποίου τα σημαντικότερα έργα ηχογραφήθηκαν από το 1960 μέχρι τον θάνατό του το 1992. Χαρακτηριστικό του είναι ότι εισήγαγε στο tango στοιχεία από την τζαζ και την κλασική μουσική. Μολονότι αρχικά συνάντησε αντίδραση στην Αργεντινή, καθώς οι συνθέσεις του θεωρήθηκαν υπερβολικά νεωτερικές, είναι πλέον καθιερωμένος σαν ένας μεγάλος μουσικός παγκοσμίως.

Η περίοδος της αναγέννησης, από το 1983 και μετά

Το 1983 σηματοδοτεί αφ’ ενός την πτώση της δικτατορίας στην Αργεντινή και αφ’ ετέρου την εμφάνιση της μουσικοχορευτικής θεατρικής παράστασης Tango Argentino, που περιόδευσε στην Ευρώπη και στη Βόρεια Αμερική. Και τα δύο γεγονότα θεωρούνται ότι συνέβαλλαν στην αναγέννηση του. Ακμάζουν ξανά ορχήστρες που παίζουν κλασικά και νέοι τραγουδιστές και έτσι το tango επανέρχεται στο προσκήνιο.

To tango σήμερα

Στις μέρες μας το tango συνεχίζει να ακούγεται και να χορεύεται σε όλο τον κόσμο με περισσότερους ανθρώπους να εντάσσονται στην κοινότητά του με το πέρασμα του χρόνου τόσο στην Αργεντινή όσο και στον υπόλοιπο κόσμο αφού το tango μιλάει βαθιά στην ψυχή των ανθρώπων και την εξαγνίζει.